Ieder jaar op 17 november is het Wereld Prematurendag. Op deze dag wordt er aandacht gevraagd voor vroeggeboorte. Wanneer een kindje voor 37 weken zwangerschap ter wereld wordt gebracht is het prematuur. Dit heeft veel impact op kind en ouders en eindigt helaas niet altijd in een goede afloop. Vandaag vertelt Sharon (Operation manager bij MAMALOVES) haar persoonlijke verhaal.

De geboorte van mijn dochter Indi kwam geheel onverwacht, want met 27 weken en 2 dagen is zij ter wereld gekomen in het Vumc te Amsterdam. Zij heeft hier 63 dagen gelegen voordat zij werd overgeplaatst naar een high care afdeling. In totaal heeft ze bijna 4 maanden in het ziekenhuis gelegen.

Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen vanuit het perspectief van een moeder. Ik hoop dat ik dat kan, want dit is best moeilijk. De gevoelens die je ervaart zijn eigenlijk met geen pen te beschrijven.

Het eerste aangezicht was verschrikkelijk. Ik heb de eerste dagen alleen maar kunnen huilen. Zo een lief en sterk klein wondertje wat in een couveuse ligt. Je bent voor het eerst moeder, een lang gekoesterde droom is in vervulling gegaan, maar gelukkig voel je je het allerminst. Vragen die je stelt als je je kindje ziet liggen: Zal ze leven? Gaat ze niet dood? Is ze gezond? Kan ik haar niet beter laten liggen zodat ze beter wordt? Is dit nou het prachtige moederschap waar iedereen het over heeft?

Ik weet nog dat de NICU verpleegkundigen zeiden gefeliciteerd papa en mama jullie zijn nu ouders. Jullie hebben een mooi kindje ter wereld gebracht. Alles wat ik kon denken was bedankt voor de felicitaties, maar moederschap voelde zo ontzettend crue.

Ik had hier nog nooit gehoord, deze verhalen over het moederschap. Als ik dit had geweten had ik er nooit zo naar verlangd, want bij de geboorte van mijn dochtertje voelde ik alleen maar zorgen.

Zodra je de NICU betreedt kom je in een andere wereld. De intensive care is altijd schemerig. Dag en nacht worden gesimuleerd en de stilte, los van de piepjes van de monitoren, voert de boventoon. Het is een afdeling waar pasgeboren baby’s vechten voor hun leven, en dat voel je. Het is een plek waar je de angst van ouders in hun ogen ziet wanneer ze de afdeling voor het eerst betreden. Het is een plek waar sommige moeders zichzelf de schuld geven dat ze het niet hebben aan zien komen. Een plek waar de tijd stilstaat.

Bijna 4 maanden hebben haar papa en ik onafgebroken bijna 12 uur per dag aan haar bedje gezeten. In deze periode zijn er ontzettend veel tranen gevloeid.

Als ik niet bij haar was had ik altijd haast om weer zo snel mogelijk bij haar te zijn. Ik had altijd het gevoel dat mijn dochtertje op mij aan het wachten was als ik er niet was. Ik was altijd pas rustig als ik de afdeling op kwam en de piepjes hoorden.

In deze periode heb ik ontzettend veel steun gehad van vrienden en familie. Ook wisten vrienden en familieleden van vrienden ons te bereiken. Dit staat mij nauw aan het hart. Al deze steun zal ik nooit vergeten.

Nu heb ik een dochtertje van twee. Een echte dreumes. Nog steeds heb ik slapeloze nachten, maar dan van een andere aard. Ze is een klein vrolijk meisje dat dreumes gedrag vertoont, maar wat is ze toch lief, vrolijk en spontaan. Ze slooft zich graag uit, stapt op iedereen af en is klaar om de wereld te ontdekken. Met mijn dochtertje gaat het nu gelukkig goed, hier ben ik dankbaar voor.

Mijn liefde gaat uit naar alle moeders (in spe) want de weg naar én het moederschap op zichzelf is een rollercoaster van emoties. Ik zou dan ook willen zeggen: deel je emoties met je dierbaren en volg altijd je hart.